مرحوم شيخ مفيد و ديگر بزرگان ، به نقل از علىّ بن اءسباط كه يكى از اصحاب و دوستان حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام است ، حكايت كنند:
روز عيد عرفه جهت زيارت و ديدار مولايم ، حضرت ابوالحسن ، امام رضا عليه السلام حركت كردم ؛ چون به منزل حضرت وارد شدم و نشستم ، پس ‍ از لحظاتى مرا مورد خطاب قرار داد و فرمود: الاغِ مرا آماده كن تا بيرون برويم .
وقتى الاغ را آماده كردم ، امام عليه السلام سوار بر آن شد و سپس به سمت قبرستان بقيع جهت زيارت قبر شريف مادرش ، حضرت فاطمه زهراءعليها السلام حركت كرد و من نيز همراه سرور و مولايم به راه افتادم .
پس هنگامى كه وارد قبرستان بقيع شديم ، خدمت حضرتش عرضه داشتم : اى سرور و مولايم ! چه كسانى را قصد كنم و چگونه سلام گويم ؟
حضرت فرمود: بر مادرم ، فاطمه زهراء عليها السلام و بر دو فرزندش ، حسن و حسين ، همچنين بر علىّ بن الحسين ، زين العابدين و محمّد بن علىّ، باقرالعلوم و جعفر بن محمّد، صادق آل محمّد، و بر پدرم ، موسى بن جعفر (صلوات اللّه و سلامه عليهم اجمعين )، سلام بده و ايشان را با كلماتى زيبا و مناسب زيارت كن .
پس من نيز بر يكايك آن بزرگان معصوم ، سلام و تحيّت فرستادم و چون زيارت امام رضا عليه السلام پايان يافت ، به سمت منزل بازگشتيم .
در بين راه به حضرت اظهار داشتم : ياابن رسول اللّه ! اى سرور و مولايم ! من تهى دست و درمانده هستم و چيزى در اختيار ندارم كه بتوانم به افراد خانواده ام عيدى دهم و آن ها را در اين روز و عيد عزيز دلشاد و خوشحال گردانم .
امام عليه السلام پس از شنيدن سخن و درخواست من ، با چوب دستى خود - كه همراه داشت - خطّى روى زمين كشيد؛ و سپس خم شد و قطعه طلائى را - كه قريب يكصد دينار ارزش آن بود - برداشت و به من عنايت نمود.
من با گرفتن آن هديه خوشحال شدم و توانستم نيازهاى خود و خانواده ام را تاءمين نمايم.

ادامه حكايت در ادامه مطلب ...

روزى حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام در جمع عدّه اى از دوستان و اصحاب خود فرمود: امام و پيشواى جامعه داراى علائم و نشانه هائى است ، كه برخى از آن عبارت است :
از تمامى افراد بايد عالم تر و آگاه تر باشد، در حكومت و قضاوت باتدبير و قاطع باشد، پرهيزكار و متّقى ، حليم و صبور، شجاع و قوىّدل ، سخاوتمند و كريم باشد، و نيز در برابر خداوند عابد و در برابر بندگان فروتن باشد.
ختنه شده و پاك و نظيف تولّد يابد، هنگام تولّد از رحم مادر، شهادت بر يگانگى خدا و رسالت رسول خدا دهد.
همچنان كه از جلو مى بيند و متوجّه مى شود، از پشت سر نيز متوجّه گردد، سايه نداشته باشد، در خواب محتلم نشود، چشم او هنگام خواب همانند ديگران نمى بيند؛ ولى قلبش متوجّه و آگاه است ، از غيب با او حديث و سخن گفته مى شود، زره رسول اللّه صلى الله عليه و آله اندازه او و بر قامت او راست مى آيد.
روى زمين اثرى از بول و غايط او بر جاى نماند، چون خداوند زمين را به بلعيدن آن امر كرده است ، عرق و بوى او از مشك و عنبر خوشبوتر است ، نسبت به مردم در نفوس و اموالشان اولويّت دارد؛ و از هركس به مردم دلسوزتر و مهربان تر؛ و نيز نسبت به آنها متواضع باشد، خود مُجرى دستورات الهى ؛ و نيز واداركننده مردم بر اجراى اوامر و نواهى خداوند است .
دعاى او مستجاب مى باشد و چنانچه دعا كند كه صخره اى متلاشى شود همان خواهد شد، سلاح و شمشير ذوالفقار حضرت رسول صلى الله عليه و آله ، همچنين صحيفه اى كه در آن نام تمامى پيروانشان و نيز صحيفه اى كه نام همه قاتلين و دشمنانشان در آن ثبت گرديده ، نزد او موجود خواهد بود.
و يه عنوان اين كه او امام و خليفه رسول اللّه صلوات اللّه عليه مى باشد، سه كتاب مهمّ ديگر نزد او مى باشد، كه عبارتند از:
كتاب حامعه ، كه طول آن هفتاد ذراع (حدود 35 متر) مى باشد و تمام نيازمنديهاى انسانها در تمام امور و مسائل ، در آن موجود است .
كتاب جفر اكبر و اصغر، كه تمام علوم و حدود و ديات در آن مذكور است .
مصحف و كتابنامه شريف حضرت فاطمه زهراء عليها السلام مى باشد.
همچنين آورده اند:
روزى از روزها يكى از رؤ سا و سران واقفيّه به نام حسين بن قياما به حضور حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام رسيد و اظهار داشت : آيا تو امام و حجّت خدا هستى ؟
امام عليه السلام فرمود: بلى ، حسين گفت : من شهادت و گواهى مى دهم بر اين كه تو امام نمى باشى .
حضرت لحظاتى سر خويش را به زير افكند و سپس سر خود را بلند نمود و فرمود: دليل تو چيست كه مى گوئى من امام نيستم ؟
حسين گفت : چون امام جعفر صادق عليه السلام فرموده است : حجّت خدا عقيم نخواهد بود، و شما در اين موقعيّت سنّى بدون فرزند پسر مى باشى .
حضرت رضا عليه السلام باز لحظاتى طولانى تر از قبل ، سر خويش را پائين انداخت و پس از آن سر خود را بالا گرفت و فرمود: من خداوند متعال را شاهد و گواه قرار مى دهم بر اين كه به همين زودى داراى فرزند پسرى خواهم شد.
راوى - به نام عبدالرّحمن بن ابى نجران - گويد: من نيز در آن مجلس حضور داشتم و چون اين سخن را از امام رضا عليه السلام شنيدم ، تاريخ آن را ثبت كردم و هنوز مدّت يك سال سپرى نشده بود كه حضرت داراى فرزندى پسر به نام ابوجعفر، محمّد بن علىّعليهما السلام شد.

ادامه حكايت در ادامه مطلب ...

مرحوم كلينى و برخى ديگر از بزرگان رضوان اللّه تعالى عليهم به نقل از يسع بن حمزه - كه يكى از اصحاب حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام است - حكايت نمايد:
روزى از روزها، در مجلس آن حضرت در جمع بسيارى از اقشار مختلف مردم حضور داشتم ، كه پيرامون مسائل حلال و حرام از آن حضرت پرسش ‍ مى كردند و حضرت جواب يكايك آن ها را به طور كامل و فصيح بيان مى فرمود.
در اين ميان ، شخصى بلند قامت وارد شد؛ و پس از اداء سلام ، حضرت را مخاطب قرار داد و اظهار داشت :
ياابن رسول اللّه ! من از دوستان شما و از علاقه مندان به پدران بزرگوار و عظيم الشّاءن شما اهل بيت مى باشم ؛ و اكنون مسافر مكّه معظّمه هستم ، كه پول و آذوقه سفر خود را از دست داده ام ؛ و در حال حاضر چيزى برايم باقى نمانده است كه بتوانم به ديار و شهر خود بازگردم .
چناچه مقدور باشد، مرا كمكى نما تا به ديار و وطن خود مراجعت نمايم ؛ و چون مستحقّ صدقه نيستم ، هنگام رسيدن به منزل خود آنچه را كه به من لطف نمائيد، از طرف شما به فقراء، در راه خدا صدقه مى دهم ؟
حضرت فرمود: بنشين ، خداوند مهربان ، تو را مورد رحمت خويش قرار دهد و سپس مشغول صحبت با اهل مجلس گشت و پاسخ مسئله هاى ايشان را بيان فرمود.
هنگامى كه مجلسِ بحث و سؤ ال و جواب به پايان رسيد و مردم حركت كرده و رفتند، من و سليمان جعفرى و يكى دو نفر ديگر نزد حضرت باقى مانديم .
امام عليه السلام فرمود: اجازه مى دهيد به اندرون روم ؟
سليمان جعفرى گفت : قدوم شما مبارك باد، شما خود صاحب اجازه هستيد.
بعد از آن ، حضرت از جاى خود برخاست و به داخل اتاقى رفت ؛ و پس از آن كه لحظاتى گذشت ، از پشت در صدا زد و فرمود: آن مسافر خراسانى كجاست ؟
شخص خراسانى گفت : من اين جا هستم .
حضرت دست مبارك خويش را از بالاى درب اتاق دراز نمود و فرمود: بيا، اين دويست درهم را بگير و آن را كمك هزينه سفر خود گردان و لازم نيست كه آن را صدقه بدهى .
پس از آن ، امام عليه السلام فرمود: حال ، زود خارج شو، كه همديگر را نبينيم .
چون مسافر خراسانى پول ها را گرفت ، خداحافظى كرد و سپس از منزل حضرت بيرون رفت ، امام عليه السلام از آن اتاق بيرون آمد و كنار ما نشست .
سليمان جعفرى اظهار داشت : ياابن رسول اللّه ! جان ما فدايت باد، چرا چنين كردى و خود را مخفى نمودى ؟!
حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام فرمود: چون نخواستم كه آن شخص غريب نزد من سرافكنده گردد و احساس ذلّت و خوارى نمايد.
سپس در ادامه فرمايش خود افزود: آيا نشنيده اى كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله فرمود: هركس خدمتى و يا كار نيكى را دور از چشم و ديد ديگران انجام دهد، خداوند متعال ثواب هفتاد حجّ به او عطا مى نمايد؛ و هركس كار زشت و قبيحى را آشكارا انجام دهد، خوار و ذليل مى گردد.

ادامه حكايت در ادامه مطلب ...

او ميكوشيد زندگي مردمرا نظامدار و براي آنها تعيين برنامه كند. در عرصة اين برنامه ضمن توجه دادن به دنيا تأكيد بر آخرت داشت و مردم را به انجام كارهاي نيك سوق ميداد. وعدههاي او به پاداش اخروي محرك و انگيزة نيرومندي براي كارهاي خير مردم به حساب ميآمد. دستورات زندگيساز و نظام بخش زندگي او بسيار و از آن جملهاين دستور بود:
بكوشيد اوقات خود را به چهار بخش قسمت كنيد: 1- بخشي از آن براي ارتباط با خدا و راز و نياز با او 2- بخشي ديگر را براي امرار معاش و گذران زندگي 3- بخشي را براي معاشرت با دوستان مورد اعتماد و آنها كه عيبهايتان را به شما معرفي ميكنند و در باطن به شما اخلاص ميورزند
4- و بخش نهايي را براي بهره گيري از لذت مشروعتان اختصاص مي ددهيد زيرا با استفاده از اين اوقات است كه شما قادر به تلاش در اوقات ديگر خواهيد بود

ادامه حكايت در ادامه مطلب ...

مرحوم شيخ صدوق ، شيخ حرّعاملى و ديگر بزرگان به نقل از اباصلت هروى حكايت كنند:
حضرت ابوالحسن ، امام علىّ بن موسى الرّضا عليه السلام به تمام زبان ها و لغات ، آشنا و مسلّط بود؛ و با مردم با زبان محلّى خودشان صحبت مى نمود.
و بلكه حضرت در لهجه و تلفّظ كلمات ، از خود مردم فصيح تر سخن مى فرمود، تا جائى كه مورد حيرت و تعجّب همه اقشار و افراد قرار مى گرفت .
اباصلت گويد: يك از روزها به آن حضرت عرض كردم : ياابن رسول اللّه ! شما چگونه به همه زبان ها و لغت ها آشنا شده اى ؛ و اين چنين ساده ، مكالمه مى نمائى ؟
امام عليه السلام فرمود: اى اباصلت ! من حجّت و خليفه خداوند متعال هستم و پروردگار حكيم كسى را كه مى خواهد بر بندگان خود حجّت و راهنما قرار دهد، او را به تمام زبان ها و اصطلاحات آشنا و آگاه مى سازد، كه زبان عموم افراد را بفهمد و با آن ها سخن گويد؛ و بندگان خدا بتوانند به راحتى با امام خويش سخن گويند.
سپس امام رضا عليه السلام افزود: آيا فرمايش اميرالمؤ منين ، امام علىّعليه السلام را نشنيده اى كه فرمود: بر ما اهل بيت - عصمت و طهارت - فصل الخطاب عنايت شده است .
و بعد از آن ، اظهار نمود: فصل الخطاب يعنى ؛ معرفت و آشنائى به تمام زبان ها و اصطلاحات مردم ؛ و بلكه عموم خلايق در هر كجا و از هر نژادى كه باشند.

ادامه حكايت در ادامه مطلب ...

166- ملعون است ملعون است کسي که غيبت برادرش را نمايد. 

167- هيچ بنده‏ي مؤمني نيست که دعا کند براي مردان و زنان مؤمن و مسلمان از زنده و مرده‏ي آنها مگر آن که خداي تعالي مي‏نويسد براي او به عدد هر مؤمن و مؤمنان حسنه از آغاز بعثت آدم تا قيام قيامت. 

168- عبادت و بندگي خداي متعال به زيادي نماز و روزه نيست بلکه عبادت تفکر و انديشه کردن در امر خداي عزوجل مي‏باشد. 

169- حضرت رضا از پدرش موسي بن جعفر روايت کرده که حضرت صادق (ع) فرمود: چه بسيار کساني هستند که خنده لغو و بي‏جهت در دنيا مي‏کنند زياد و در نتيجه در قيامت بسيار گريه خواهند کرد. 

170- و چه بسيار کساني هستند که در دنيا از خوف خدا گريانند بر گناه خود و در قيامت در بهشت خندان و شادي آنان بسيار است. 

171- ايمان عبارتست از اعتقاد به قلب و اقرار به زبان و عمل به اعضاء و جوارح. - هيچ قولي درست نيست مگر آنگاه که با عمل همراه باشد . هنرمند بودن به گفتار نيست . دو صد گفته چون نيم کردار نيست. و هيچ عملي تحقق نمي‏يابد مگر آنگاه که با نيت همراه باشد و هيچ نيت درست نيست مگر وقتي که با سنت پيغمبر (ص) موافق باشد. 

172- هيج عملي محقق نمي‏شود مگر با نيت. 

173- عقيق فقر و نفاق را از بين مي‏برد. 

174- از حضرت رضا منقول است که حضرت صادق (ع) مي‏فرمود انگشتر ياقوت به دست کنيد زيرا آن فقر را از بين مي‏برد. 

175- سزاوار نيست که مرد استعمال بوي خوش را هر روز ترک کند سپس اگر نتوانست پس يکروز در ميان اگر نتوانست پس در هر روز جمعه و ترک نکند آنرا. 

176- سه چيز از سنن پيمبران مرسل است . استعمال عطر ، و کوتاه کردن مو و نزديک شدن و هم خوابي با حلال خود. 

177- حضرت رضا از پدرانش نقل مي‏کند که فرموده‏اند: ايمان به من نياورده آنکه کلام من را براي خود تفسير کرده. 

178- هر کس رد کند متشابه قرآن را به محکمش به صراط مستقيم هدايت شده (چون آنان که اهليت دارند مي‏توانند معاني متشابهات قرآن را در محکمات پيدا کنند) . 

179- سپس فرمودند در اخبار ما نيز مانند قرآن محکم و متشابه وجود دارد سپس معاني اخبار متشابه را از محکم آن دريابيد و درک کنيد و بدون مراجعه به محکمات از اخبار متشابه پيروي نکنيد پس گمراه شويد. 

180- شيعه‏ي ما کساني‏اند که تسليم فرمان مايند و گفتار ما را مي‏گيرند و عمل مي‏نمايند ، و با دشمنان ما  مخالفند پس هر کس اين چنين نباشد ، از ما نيست . 

181- هر که بنشيند در مجلسي که در آن امر ما زنده شود دل او نمي‏ميرد روزي که در آن روز دلها مي‏ميرد. 

182- عبدا... دهقان گفت داخل شدم بر حضرت عليه‏السلام پس به من فرمود معناي آيه‏ي و ذکر اسم ربه فصلي چيست ؟ گفتم هر وقت اسم پروردگارش را ببرد برخيزد و نماز بگذارد پس فرمود در اين صورت خداي عزوجل تکليف شاق و دشوار کرده است. گفتم فدايت شوم پس چه معني دارد؟ فرمود هر وقت اسم پروردگارش را ببرد يا بياد آرد صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد. 

183- هر کس نتواند عملي انجام دهد که کفاره‏ي گناهانش شود پس بايد زياد صلوات بفرستد بر محمد و آل او زيرا صلوات گناهان را منهدم و نابود مي‏کند. 

184- حضرت رضا (ع) از حضرت صادق (ع) نقل مي‏کند که فرمود: 

نجات مؤمن در نگهداشتن زبانش است. 

185- هر که ساکت شد نجات يافت. 

186- بيشتر گناهان فرزند آدم در زبان اوست . 

ادامه احاديث در ادامه مطلب ....